“ทำไมคนเราถึงได้เหงาขนาดนี้ คำอธิบายแท้จริงซ่อนอยู่ที่ไหน คนบนโลกนับล้านคน ทุกผู้ทุกคนโหยหาใครสักคน ที่จะมาปลอบประโลมใจให้คลายเหงา แต่ก็กระถดตัวหนี ปลีกตัวไปอยู่เดียวดาย ทำไม เป็นไปได้หรือไม่ว่า โลกถูกส่งให้มาลอยดวงกลางอวกาศเวิ้งว้าง เพียงเพื่อให้เป็นที่พำนักของคนเหงา”
ฤดูใบไม้ผลิปีที่ยี่สิบสอง สุมิเระตกหลุมรักเป็นครั้งแรกในชีวิต รักเข้มข้นดูดดื่ม ความรักที่เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่พอจะสถาปนาเป็นอนุสาวรีย์ได้ ผู้ที่เธอหลงรักอายุแก่กว่าเธอ 17 ปี แต่งงานแล้ว ผมน่าจะเพิ่มเติมด้วยว่า เป็นสตรี
คงไม่ต้องอ้อมค้อม น่าจะบอกกันให้ทราบเสียเลย ผมหลงรักสุมิเระ ผมชอบเธอนับแต่คราวแรกที่เราคุยกัน ถอนตัวไม่ขึ้นไม่มีทางถอยหลังย้อนกลับได้แล้ว ถ้าผมบอกความรู้สึกแท้จริงของผมต่อเธอ เธอก็คงหัวร่องอหาย
"ประเด็นเรื่องความรัก ความใคร่ อัตลักษณ์ และตัวตน ถูกเรียงร้อยเป็นเรื่องงานเขียนที่โรแมนติก จริงจัง และบางครั้งแสนเศร้า หนังสือเรียบง่าย ฉลาดเฉลียว น่าประทับใจ และชวนสะเทือนใจเล่มนี้เป็นหนึ่งในงานเขียนชั้นเยี่ยมของมูราคามิ ที่เขียนถึงความซับซ้อนของความรักและการรักได้อย่างงดงามยิ่ง"
+ Mark Thwaite
"นวนิยายงดงาม ผะแผ่วนุ่มนวลเหมือนขนนก แต่ก็โศกระทมมิรู้คลาย ผลงานสะเทือนอารมณ์จากหนึ่งในสุดยอดนักเขียนน่าสนใจยิ่ง"
+ Sunday Herald
"มูราคามิแปลงชีวิตและอารมณ์ของคนร่วมสมัยให้กลายเป็นกวีนิพนธ์ไปได้อย่างไรกัน"
+ Independent on Sunday
