(DVD) Aparajito (1956) โลกกว้างใหญ่ที่หัวใจใฝ่หา (The Apu Trilogy #2)

Aparajito (1956) โลกกว้างใหญ่ที่หัวใจใฝ่หา
(ภาค 2 ของไตรภาค The Apu Trilogy)
ประเภทแผ่น: DVD
แนวภาพยนตร์: ชีวิต (Drama)

** 1 ใน 1,001 หนังที่ห้ามพลาดในชาตินี้ **
1001 Movies You Must See Before You Die

คะแนนจาก IMDB = 8.1/10 (ผู้โหวต 6,538 คน)
คะแนนจาก Rottentomatoes = 94/100 (จากนักวิจารณ์ 17 คน) และ 93/100 (จากนักดูหนัง 3,100 คน)

+++ เรื่องย่อ +++

นี่คือภาพยนตร์ของผู้กำกับระดับตำนานของอินเดีย สัตยาจิต ราย (Satyajit Ray) ผู้ที่ทำให้ Akira Kurosawa ปรมาจารย์หนังชาวญี่ปุ่นกล่าวยกย่องว่า Satyajit Ray คือผู้ยิ่งใหญ่แห่งอุตสาหกรรมภาพยนตร์

Satyajit Ray ใช้เวลาในการสร้างหนังเรื่องนี้ถึง 5 ปี 5 ปีกับการปลุกปั้นภาพยนตร์เรื่องแรกของเขา และยังเป็นการต่อยอดให้กับผู้กำกับรุ่นหลังมากว่า 60 ปี

"หากไม่ได้ชมหนังของเขา ก็เหมือนกับอยู่บนโลกโดยไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน"

Aparajito หรือ The Unvanquished เป็นภาพยนตร์ลำดับที่ 2 ของไตรภาคระดับตำนาน หลังจากภาคแรกอาปูได้แต่เป็นผู้จับจ้องมอง ไม่ได้โดดเด่น แต่ในภาคนี้ สัตยาจิต ราย ได้เน้นไปที่เรื่องราวของอาปู และแม่ อารมณ์และสายตาที่อ้างว้างและแสนเงียบงันส่งสะท้อนไปถึงวิญญาณของผู้ชมดั่งหิ่งห้อยที่ดับแสงลง เมื่อรถไฟสายเปลี่ยวพาผู้พเนจร กลับมายังบ้านที่ว่างเปล่าและเป็นอีกครั้งที่อาปูต้องไปจากแผ่นดินมาตุภูมิ ราวกับชีวิตคือการเร่ร่อนไม่สิ้นสุด

หนังเรื่องนี้คว้า 11 รางวัลระดับนานาชาติ รวมทั้งรางวัลสิงโตทองคำ จากเทศกาลหนังเวนิสมาครอง และได้รางวัล Top Foreign Film จาก National Board of Review USA

=== รายละเอียด ===

ภาษา (Language)
Bengali

บรรยาย (Subtitles)
English, Thai

จำนวนแผ่น (Disc Total): 1 แผ่น
สร้างโดย (Studio):
จัดจำหน่ายโดย (Copyright): Know How

ราคาปก 299 บาท
ราคาขาย 99 บาท

นำแสดงโดย Smaran Ghosal, Kamala Adhikari, Lalchand Banerjee
กำกับโดย Satyajit Ray
สร้างจากนิยายของ Bibhutibhushan Bandyopadhyay
ความยาว 110 นาที

++ Storyline ++

Aparajito (Bengali: অপরাজিত Ôporajito; The Unvanquished) is a 1956 Indian Bengali drama film directed by Satyajit Ray, and is the second part of The Apu Trilogy. It is adapted from the last one-fifth of Bibhutibhushan Bannerjee's novel Pather Panchali and the first one-third of its sequel Aparajito. It starts off where the previous film Pather Panchali ended, with Apu's family moving to Varanasi, and chronicles Apu's life from childhood to adolescence in college, right up to his mother's death, when he is left all alone.

When Ray started making Pather Panchali, he had no plans of following it up with a sequel. The critical and commercial success of the film prompted him to start making Aparajito. Unlike his previous venture, where he stayed faithful to the novel, Ray took some bold artistic decisions here, like portraying the relationship between Apu and his mother in a very different manner. As a result, in contrast to its predecessor, the film was not received well locally; Ray recalled that "as for the suburban audience, it was shocked by the portrayal of the mother and son relationship, so sharply at variance with the conventional notion of mutual sweetness and devotion".

Critical reception outside India was however overwhelmingly positive. It won 11 international awards, including the Golden Lion and Critics Award at the Venice Film Festival, becoming the first ever film to win both. Veteran film-maker Mrinal Sen said he considers it to be one of the best Indian movies he had ever seen. Bosley Crowther said that "It is done with such rare feeling and skill at pictorial imagery, and with such sympathetic understanding of Indian character on the part of Mr. Ray, that it develops a sort of hypnotism for the serene and tolerant viewer."The critical acclaim this movie received encouraged Ray to make another sequel, Apur Sansar, which was equally well received, and thus concluded one of the most critically acclaimed movie trilogies of all time, as Roger Ebert later pointed out—"The three films, which were made in India by Satyajit Ray between 1950 and 1959, swept the top prizes at Cannes, Venice and London, and created a new cinema for India—whose prolific film industry had traditionally stayed within the narrow confines of swashbuckling musical romances. Never before had one man had such a decisive impact on the films of his culture."

The film has been enthusiastically received by critics. James Berardinelli wrote:

    Aparajito was filmed forty years ago, half way around the world, yet the themes and emotions embedded in the narrative are strikingly relevant to modern Western society (thus explaining why it is called a "timeless classic")....Aparajito is an amazing motion picture. Its rich, poetic composition is perfectly wed to the sublime emotional resonance of the narrative. For those who have seen Pather Panchali, Aparajito provides a nearly-flawless continuation of the journey begun there. Yet, for those who missed Ray's earlier effort, this film loses none of its impact. On its own or as part of the Apu Trilogy, Aparajito should not be missed.

Roger Ebert said, "the relationship between Apu and his mother observes truths that must exist in all cultures: how the parent makes sacrifices for years, only to see the child turn aside and move thoughtlessly away into adulthood....It is about a time, place and culture far removed from our own, and yet it connects directly and deeply with our human feelings. It is like a prayer, affirming that this is what the cinema can be, no matter how far in our cynicism we may stray."

During the Venice Film Festival, Penelope Houston, who was among the jury, broke protocol and told Ray personally: "I think it was magnificent".The chairman of the award ceremony, René Clair, was initially reluctant to give it the coveted prize; he eventually acquiesced, but not before saying to Houston: "I hope Ray will go away and learn how to make films!" The Japanese director Akira Kurosawa had an important film entered in that year's festival competition, Throne of Blood (Kumonosu-jō), which lost to Ray's film. However, many years later, Kurosawa's daughter generated a list of 100 films admired by him; this list quoted him as having affirmed the jury's choice as "ABSOLUTELY right" (though he misidentified the winning film as Pather Panchali).

Emanuel Levy said: "Made in 1956 (and released in many countries a year later), 'Aparajito' indicates India’s processes of modernization and industrialization and their inevitable impact on both individual and culture. Nonetheless, in his upbeat outlook, Ray suggests that individuals can rise to the occasion and might not be compromised by the corruption that characterizes the society at large." Bosley Crowther, who had earlier given a lukewarm response to Pather Panchali, saying that the film was so amateurish that "it would barely pass for a rough cut in Hollywood", praised it, saying that "Mr. Ray's remarkable camera catches beauty in so many things, from the softness of a mother's sad expression to the silhouette of a distant train, that innuendos take up the slack of drama. Hindu music and expressive natural sounds complete the stimulation of the senses in this strange, sad, evocative film." At Rotten Tomatoes, Aparajito has a 93% fresh rating based on an aggregate of 15 reviews.

เครดิต Wikipedia
P-70